วันเสาร์ที่ 17 ธันวาคม พ.ศ. 2554

ความจำ

     ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบวิชา"ท่องจำ"เท่าไหร่นัก โดยเฉพาะกับวิชา"ชีวะ"
     ยิ่งช่วงใกล้สอบวิชานี้ทีไร ผมก็อยากให้ตัวเองมีความสามรถในการจำทุกสิ่งทุกอย่างในหนังสือเล่มที่ใช้สอบได้ทุกครั้งไป
   
      แต่หลังจากได้อ่านหนังสือ "If you care enough" ของวิไลรัตน์ เอมเอี่ยม จึงทำให้ผมรู้ว่าคนที่มีความทรงจำ"ล้นเกิน"นั้น
      มีอยู่จริง
     
      อาการของคนที่เป็นโรคที่มีความทรงจำสูงเกินปกตินี้เรียกว่า Hyperthymestia ซึ่งอาการจะตรงข้ามกับโรค Alzheimer ทุกประการ
      และคนที่เป็นโรคนี้มีเพียง 4 คนในโลกเท่านั้น
     
      แวบแรกที่ผมได้รู้จะกกับโรคนี้ ผมถึงกับอุทานมาว่า
      "อ่า... นี่มันคน"โชคดี"ทั้ง 4 นี่"
      แต่เปล่าเลย
      พวกเขากำลัง"ทรมาน"กับโรคนี้อยู่
     
      จิล ไพรซ์ หญิงสาววัย 43 ปี เจ้าของหนังสือ The Women Who Can't Forget กล่าวว่า นอกจากเธอจะเป็น 1 ใน 4 ของคนที่เป็นโรคนี้แล้ว เธอยังมีอาการของคนที่เป็นโรคซึมเศร้าด้วยเช่นกัน เพราะเหตุการณ์ที่สามีเสียชีวิตและเหตุการณ์ที่เธอแท้งลูก มันยังคงตามมาหลอกหลอนเธอได้ทุกขณะ เพราะเธอยังจำความเจ็บปวดและรายละเอียดต่างๆได้ราวกับเหตุการณ์เพิ่งเกิด ขึ้นเมื่อวานนี้

      เธอเรียกความทรงจำที่ล้นเกินของเธอว่า"คำสาป" ขณะที่คนอื่นๆเรียกว่า"ความสามารถพิเศษ"
     
      หลังจากที่ผมได้รับรู้ถึง Case Study นี้แล้ว ทำให้ผมเริ่มมองเห็นคุณค่าของการเป็นคนธรรมดาที่มีความทรงจำ"ขาดๆเกินๆ"แบบ นี้ยิ่งนัก
      คนธรรมดาที่อาจจะมีความ"จำได้"บ้าง ความ"จำไม่ได้"บ้าง
      แต่คนธรรมดาเหล่านี้ก็ยังมี"อิสระ"ในการเลือกจำทั้ง"ความสุข"และ"ความทุกข์"
      "ความทรงจำ"เหล่านี้มีค่าแค่ไหน
      เพียงแค่เลือกใส่ในกล่องความทรงจำ

วันศุกร์ที่ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2554

มาเหงากัน

      เคย "เหงา" มั้ยครับ ?
      "ความเหงา" มักจะมาพร้อมกับ "ความทุกข์" โดยเฉพาะตอนเราอยู่คนเดียวหรือตอนเคยกันอยู่สองคน
      เคยถามตัวเองมั้ยครับว่าความเหงามีไว้เพื่ออะไร ?
      สำหรับผมความเหงามีไว้เพื่อ"ความสร้างสรรค์"ครับ
      ความเหงาสามารถสร้างสรรค์สิ่งต่างๆมากมายผ่านการประพันธ์เป็นบทเพลง บทกวี และบทความที่สื่่อถึงอารมณ์ในขณะนั้น

      "โหน่ง วงศ์ทนง" ผู้ก่อตั้งนิตยสารวัยรุ่นชื่่อดัง A Day
      ผู้เป็น IDOL ของใครหลายคน
      เขาบอกไว้ว่าจุดเริ่มต้นของการค้นหาสิ่งที่ตนรัก เกิดขึ้นในขณะที่เข้าอยู่ในห้อง 10 นาที
      "10 นาที" ที่เขาได้ถามตนเองว่า "มีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?"
      "10 นาที" ที่เขาบอกว่ามีค่ามากที่สุดในชีวิตเขา
      และคำตอบของเขาก็คือการ"เขียน"หนังสือ 
      แล้ว A Day ก็คือผลผลิตผลอยได้จากความรักในการเขียนหนังสือ ที่ใช้เวลาถามตนเองเพียง 10 นาที 

      จะมีกี่ความรู้สึกแบบไหนครับ ที่จะทำให้เราถามกับตัวเองว่า "มีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?"
      และ "ความเหงา" ก็คือหนึ่งในความเหงานั้น
      เพราะ "เหงา" ... "เรา" จึงบังเกิด
     
      มาเหงากันนะครับ

วันพฤหัสบดีที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2554

นุนนุน*

      เศรษฐศาสตร์
      ตั้งสมมติฐานไว้
      การตัดสินใจของคนมีเหตุผล
      แต่ฉันค้นไม่เจอใน"ความรัก"
      เธอเหมือนหนังสือ
      ที่ฉันไม่อยากอ่านให้จบ
      แต่มันก็สิ้นสุดลง

      เธอบอกเหตุผลกับฉัน
      แต่จริงๆมันไม่มีหรอก
  
      ดอกไม้ผลิบาน
      ฉันยื่นให้เธอ-ไม่มีเหตุผล
      ดอกไม้ร่วงหล่น
      เธอยื่นให้ฉัน
      จะหาเหตุผลของมันทำไม

      "เซ็น"ว่าไว้
      ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน
      ความไม่แน่นอนคือความแน่นอน
      แต่สำหรับฉัน
      ตัวเธอนั้น"น่ารัก"
      แน่นอน
  
      ผูกพัน
      กับพันผูก
      ไม่เหมือนกัน
      แต่มันคือ"ความสัมพันธ์"

      พันผูกเป็นเรื่องบังเอิญ
      ผูกพันเป็นเรื่องตั้งใจ

      พันผูกสามารถเป็นความผูกพันได้
      หากมีความตั้งใจ

      ไอน์สไตน์กล่าวไว้
      หนึ่งนาทีที่มืออยูบนเตาร้อน
      เหมือนหนึ่งชั่วโมง
      หนึ่งชั่วโมงที่อยู่กับหญิงสาว
      เหมือนหนึ่งนาที
   
      ความสัมพัทธ์ของเวลา
      เร็วขึ้นได้ เพราะ ความสัมพันธ์

      ความสำเร็จเป็นสิ่งสัมพัทธ์
      แต่ความสุขเป็นสิ่งสัมบูรณ์

      หากเวลาของหมา
      ยังไม่เท่ากับเวลาของคน
      เวลาของแต่ละคน
      ก็ไม่เท่ากัน



* "นุนนุน" ได้รับแรงบันดาลใจจาก "อุนนุน" ของพี่เอ๋ นิ้วกลมครับ